en al dat gefladder uit mijn buik
laten ontsnappen samen met de
sappen van heimwee scheuren
die de fonkelingen in mijn ogen
bewaken totdat het zout op mijn
huid weer opgelikt en gekookt
ligt te borrelen in ademnood
door het stokken van adem
in lust vergaan als verdronken
vlinders me in je willen
verliezen zodra ik je weer
in levende lijve zie staan.
Zal de verloren tijd me niet
uiteenrekken of sporn kerven
in mijn gelaat die naar je hunkert.
Aan je voeten wil ik sterven
onder het genot van de maan
die stralen sturen
voor we voorgoed vergaan.
Kom, wieg me baby,
wieg me duizend jaren
schone brokken,
wieg me tegen je aan.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten