De zee van rode warme rozen
nodigt me uit in haar te zwemmen
en te drinken van haar
welriekende honing watervallen
nectar die me kussend blijven
toe fluisteren dat de liefde
me opeet en ik voor altijd
tegen haar aan mag leunen
zonder dat de boze pistolen
me ooit nog lastig zullen vallen.
Als ze wel pogingen wagen
blaast de hete liefde haar weg
tot ze smeltend te pletter valt
en zich zelf voorgoed weg tikt.
‘Kom’, zegt mijn liefde,
‘ruik maar goed aan me
en fluister stoeten zoenen
in mijn verlangende
weer horende oortjes
die gulzig de lasso’s
van je warme klanken verwelkomen
als een pasgeborene
die vastgehouden
en gewiegd wenst
in alle stralenden warme
bloesem rivieren monden
van de rode kust die kalvend
stukjes baart
en
zich tot mij neemt
als ik zou zijn de zijne’.
