BARSTJE IN MIJN LIEF

Als een gebarsten kruik ligt de liefde aan de brakke kant van een ball–room sloot met een rugzak aan herinneringen die vurig hoog stegen tot aan privé kroonluchters van prinsessen jurken en tal van kronen op zet spelen die telkens op mijn rode zachte zwoele lippen werden gezoend om zich vast te zuigen tot ze aan elkaar behoorden.

Hoe blij voldaan lyrisch was de liefde die mij scheen toe te behoren , in deze koningstijden van warme lieve lustige respectvolle levendige sprankelingen die me mijn hart naar schone paradijselijke oorden met warme honing watervallen voerden en een nieuw lichtvoetig leven schonken.

Telkens poetsten de vers gebaarde geparfumeerde liefde mijn kronen en satijnen jurken glimmend verdovend ruikend geurend glad en schoon.
Bestoof haar met duizenden door elkaar dwarrelende lichtgevende vlinders die mijn huid aaiden, verdedigden en vertroetelden alsof ik een lieve baby in een rozen bed was.

Doch de tijd bleef en hing en wrong, tijd rekkend verder trekkend tot de liefde zijn eerste scheurtjes kreeg en zich stukjes schreiend verlangend uit mijn buik schoof en mijn lippen liet de drogen in gebarsten verlangens die nu ontsnappen uit de scheurtjes van de volle kruik.

De lachende lustige koningsmaaltijden staken voetjes uit waardoor ik struikelde en bloed uit mijn knieën liet druipen die niet meer schoon opgelikt konden existeren.

Ook de naar buiten geworpen gevoelens kabbelden af en trokken zich schielijk berekenden bang terug in een vreemd aangepaste wereld zonder muzen of pijn passies van authentiek snakkend verlangen om bij elkaar te zijn.

De neer dwarrelde stof die uit mijn ogen moest worden gewreven , de betovering zijn schijn verbrak als koude zeepbellen uit elkander spatten voor de liefde haar schoot had bereikt om zich voor eeuwig warm zonder heimwee scheuten in elkander te nestelen.

In plaats van de versmeltende in-een-gestrengelde troostende hitte van liefde kwam de berekening met zijn smerige snoetje om het hoekje koekeloeren die een zwak oud bakken sentiment bij de kladden pakte en zonder erg geraffineerd de fragile stof van de prinsessenjurk aan flarden schoot.

Als een gebarsten kruik ligt de liefde aan de kant van de ball-room sloot met herinneringen die reiken tot aan de oneindige horizonnen van harten die niet te regeren zijn en gaan en staan waar zij willen of believen te zijn.
Zij sturen zich zelf.
Hoe je ook trekt of duwt.
Ze stuurt zichzelf nauwlettend happend als een kompas de afgepakte tijd in.