Ik heb me vandaag losgehakt van het schoolplein.
De dikke kabels die om mijn middel, mijn benen en ziel zaten verbonden heb ik huilend doorgehakt.
Eerst lukte dat niet.
Er kwam , bij pogingen van verwijdering, een enorm gekerm los uit het diepste van mijn zijn.
Ik spartelde nog wat eng aangepast in verscheidene bleek vermomde gestaltes tot ook zij zich tegen mij keerden en ik mezelf kon bevrijden van een schoolplein waar het normaal is om karakters te vermoorden en de onzichtbare lafheid van de ander zich welig tierend voortbeweegt.
Ja, toe , op schoolpleinen wordt gespeeld, zegt men.
Doch alle sporen die mensen achter laten behoort tot hen, roept mijn waarheid wanhopig.
Vandaag heb ik me losgerukt van een plek waar ik mijn hart aan heb verpand, waar al mijn vrijwilig weggegeven, door drang gedreven zielsverroerselen heb gedropt , nu gevangen wachtend op een niet bestaande verlossing.
Op die plek , die plek die eens van mij was, waarvan ik hield, staat men niet eens te wuiven, te snikken zonder enig afscheid, geen woorden, enkelt leegte die veel zegt over de aard van het zichzelf kleingemaakte dier dat zich mens noemt , al pochend voortbeweegt in de eigen nauw geconcentreerde ego strelingen.
De massa s blijven kussen , plakkend aan elkaars affectiegebrekkige klittende roestige stilstaande kuren , onderwijl de ander onder de tafel wegschuivend duwend , na porrend in het donkere stinkende karakterloze waarheids uur wit weggetrokken weggemoffeld achter blijft.
Met een verse blinkende scherpe bijl heb ik mezelf bevrijd van een plek die mij tergend krenkend zonder beweging gevangen hield.
Een plek waar ik niet meer kon zijn wie ik was en me onterecht met mijn eigen beeldende woord uitspattingen als een valse boemerang vermoorden door hen die slangen op hun tongen hebben wonen.
Een plek met jaloerse schoonheid en profilaties van elkanders schadeloostellings muren die me wederom in mijn lot weten te isoleren.
Ik heb me vandaag losgerukt van een schijnheilige schijnwereld waar mijn authenticiteit alleen door de slimmere is gezien, zij die zich bevrijdde en vanuit een andere wereld de realiteit durven bezien.
Niks geen grauwe massa gepeupel glurende zuren die zich nog in mij kunnen verbijten.
Ik ben vrij en kruip nu door mijn eigen modder in eigen solitude losgeslagen levensvuur.
